Ach, jakże godnie żyli to wędrówka do przeszłości teatru, która pozwala odnaleźć się w jego teraźniejszości. Przed laty Teatr Ósmego Dnia symbolizował twórczą wolność i polityczne zaangażowanie, artystyczną odwagę i bezkompromisowość, walkę z opresyjnym systemem i oddanie sztuce. Historia Ósemek zyskuje na scenie inne kolory i drugie życie – opowiedziana na nowo przez aktorów i aktorki Teatru Powszechnego, wspominana przez związanego z Teatrem Ósmego Dnia w swojej młodości reżysera Marcina Libera, staje się żywiołową opowieścią o miłości do sztuki i o twórczej pracy pamięci.

​

Na kanwie historii legendarnego poznańskiego Teatru Ósmego Dnia, twórcy spektaklu pytają o możliwość budowania małych wspólnot oraz rolę autorytetów i sztuki zaangażowanej. Gdzie przebiega granica pomiędzy wolnością osobistą a dostosowaniem się do systemu? Czy artysta powinien umierać za swoje idee na scenie, czy uprawiać ryzykowną grę z widownią i mecenasami?

Jak z tymi dylematami poradził sobie Molier, który zaczynał jako członek wędrownej, ubogiej trupy teatralnej, a później stał się klasykiem dla kolejnych pokoleń?

​

Tytuł nawiązuje do spektaklu „Ach, jakże godnie żyliśmy” Teatru Ósmego Dnia, którego premiera odbyła się w 1979 roku w Poznaniu. W kreacji zbiorowej wyreżyserowanej przez Lecha Raczaka zagrali m.in. Ewa Wójciak, Marcin Kęszycki, Tadeusz Janiszewski i Adam Borowski.

​

Taki właśnie jest ten spektakl – przewrotny, ironiczny, błyskotliwy, bezkompromisowy i maksymalnie szczery. Liber nie buduje pomników, raczej je obala. Nie utrwala legendy, a prowadzi z nią ciekawy dialog. Tak jak przez ponad 50 lat robili to jego idole (Sylwia Klimek, www.kulturapoznan.pl)​