Kilka tysięcy performansów na ulicach miast i miasteczek – w Polsce, Europie oraz Ameryce. Kilkanaście wybitnych przedstawień teatralnych i wystąpień na największych światowych festiwalach, m.in. Documenta, Performa, Santarcangelo. Stale podtrzymywana aktywność w sferze społecznej, w tym kilka powołanych do życia ośrodków kultury niezależnej (Dziekanka, Dom Kultury Cora, Kino-Teatr-Tęcza). Znaczący wpływ na kształt formacyjnego okresu działalności CSW Zamek Ujazdowski. Książki, pisma, filmy, seminaria. To i jeszcze dużo więcej – to dorobek Akademii Ruchu, bodaj najważniejszej formacji w rodzimym teatrze pozainstytucjonalnym ostatniego półwiecza.

Od 10 lat, od śmierci swego założyciela i lidera Wojciecha Krukowskiego, Akademia działa w trybie swoistego uśpienia. Nie powstają nowe spektakle czy akcje, członkowie grupy zajmują się jednak opieką nad archiwami, a także własnymi praktykami twórczymi.
Jubileuszowy projekt AR.50 to próba skonfrontowania doświadczeń pięciorga performerów Akademii z twórczyniami i twórcami młodszych pokoleń. Zamysł jest bezprecedensowy: na podobne działanie nie zdecydował się dotąd bodaj nikt inny z rodzimych klasyków sztuk performatywnych.
AR.50 przypomina historię (działaniom na scenie towarzyszy wystawa ze starannie wybranymi materiałami dokumentalnymi), oddaje hołd, ale i wprawia archiwum w ruch, odważnie testuje zawarte w nim możliwości. Tym samym Komuna Warszawa, powiązana z Akademią długimi relacjami przyjaźni i współpracy, po raz kolejny – jak przed laty w projekcie „RE//MIX” – sprawdza formułę „żywego archiwum” sztuk performatywnych, archiwum przywołującego przeszłość poprzez działanie, reinterpretację, reperformans.​

​​​

Inne tańce, 1982
Zbiór 16 krótkich obrazków nazywanych tu tańcami, z których każdy jest osobnym znakiem teatralnym. Motywy tańców inspirowane są różnymi, często przeciwstawnymi stereotypami zachowań społecznych. Widzenie to jest determinowane przeżyciem: zarówno uczestnictwa w faktach społecznych – jak i ich mitologii. Utaneczniający zachowania codzienne aktor stara się wskazać różnorodne psychozy grup społecznych w Polsce współczesnej. Najbliżej własnej, indywidualnej prawdy staje się schodząc ze sceny. Tańcom towarzyszy muzyka polskich zespołów “new wave” (Białe Wulkany, Brygada Kryzys)