Musica Posthumana to połączenie koncertu, scenicznej instalacji i choreografii. Powstałe środowisko dźwiękowe łączy w sobie muzykę instrumentalną i elektroniczną oraz sonifikuje dane ruchu ciała. W spektaklu wykorzystane są m.in. strategie uczenia maszynowego i system motion capture.

​

Tytuł nawiązuje do boecjańskiej teorii trzech sfer, która wprowadza podział muzyki namusica instrumentalis - muzykę słyszalną przez człowieka, musica humana - muzykę harmonii duszy i ciała oraz musica mundana - muzykę harmonii Wszechświata. Spektakl poszerza ten podział o czwarty element - tytułową musica posthumana, w której zacierają się granice podziału zaproponowanego przez Boecjusza, zaś dźwięk otrzymuje autonomiczną sprawczość, wchodzi w dynamiczne relacje z innymi elementami środowiska i upodmiotawia byty nieożywione.

​

Spektakl Musica Posthumana jest w rozumieniu twórców środowiskiem, które funkcjonuje na podstawie relacji pomiędzy dźwiękiem, ruchem i technologią. Ich zaistnienie i ciągłe przeplatanie się sprawia, że trudno jest mówić o elementach spektaklu jako o odizolowanych od siebie, samowystarczalnych materiach. Korzystniejsza staje się więc perspektywa bytów funkcjonujących wyłącznie w oparciu o oddziaływanie na siebie.