Prawie dostałem kwiaty i prawie wiem jak smakował szampan.

Pomyliłem hamulec z gazem.

Jestem pierwszy poza podium. Wyprzedziłem tych wszystkich, którzy są za mną.

Prawie mam powód do dumy.

Zgubiłem się znowu w tym samym miejscu.

Te owacje były prawie na stojąco.

​

Spektakl jest wysmakowany wizualnie. Szykowna czerń kostiumów – kolor sukcesu i tajemnicy – podkreśla wyrazistość tańczących ciał, a światło nie tylko wydobywa głębię obrazów, ale też samo staje się tematem. Jednych obejmuje, innych pomija. Jest przedmiotem pożądania, o który toczy się walka – wyścig o zdobycie uwagi i osiągnięcie sukcesu. A wszystko nacechowane jest delikatnym humorystycznym sznytem, co sprawia, że spektakl mimo trudnego tematu nie przytłacza; lekkość i powaga są odpowiednio wyważone.

Hanna Raszewska - Kursa

​

Spektakl jest dowcipnym, autoironicznym, ale nie pozbawionym gorzkiego posmaku pochodem przegranych. Dotyka tematu opozycji sukces – porażka, a właściwie drażliwego zagadnienia znajdowania się „tuż za”. Tuż za zwycięzcą, tuż za podium, tuż pod kreską. Tej denerwującej, trafiającej w najczulszy punkt, sytuacji bycia w wąskiej grupie nominowanych, ale ostatecznie zmuszonych do tego, by obejść się smakiem, i wreszcie zapomnianych, bo kto pamięta o wicemiss czy o tym, kto jako czwarty dotarł na metę?

Natalia Szafrankiewicz | taniecPOLSKA.pl

​

Poczucie humoru, oryginalność ruchu, znakomita harmonia i wytrącanie widza z utartych ścieżek skojarzeń - to atuty “Sticky Fingers Club”, w którym płynne przejścia od scen grupowych do solowych popisów pozwoliły na wyeksponowanie atutów każdego z tancerzy. Rozpoczęli żartem - i podobnie zakończyli. Wciąż zaskakiwali. Na przemian to bawili widzów, to wymagali od nich skupienia.

Anna Umięcka / www.gdansk.pl