Urodziłem się w 1992 roku, ale wiele ważnego wydarzyło się, zanim przyszedłem na świat. Już wtedy zapadło wiele decyzji.

Po 1983 roku, gdy Polska pogrążyła się w kryzysie, emigracje Polaków za granicę stały się normą, co dla władzy komunistycznej było po prostu wygodne: pozbywała się elementu niepewnego, obywateli, którzy mogli być niewygodni. W ostatniej dekadzie PRL z Polski wyjechało na stałe ok. 1,3 mln Polek i Polaków. Wśród migrujących byli azylanci stanu wojennego, uchodźcy solidarnościowi, migranci zawodowi o bardzo różnych stopniach wykształcenia i kwalifikacji. Niestety, często te wyjazdy nie były legalne, raczej można by je nazwać ucieczką. By zostać w legalnie w kraju trzeba była udokumentować i udowodnić swoją relację z tym krajem, np.: poprzez pochodzenie, bądź krewnych tam zamieszkałych. Sam proces przesiedlenia też nie był prosty. Często oczekiwanie na sprawdzenie dokumentów trwało tygodniami, w których Polacy musicie czekać w specjalnych obozach, sypiając w namiotach bądź pod gołym niebem. Mój tata w 1989 postanowił wyjechać do Niemiec. W tym roku, był to kraj najbardziej popularny. Ze względu na sytuację rodzinną i ciocię, która mieszkała w Niemczech mógł się tam przeprowadzić.

Miejscowość, w której zamieszkali moi rodzice to Iserlohn, miasto w zachodniej części Niemiec, Nadrenii Północnej-Westfalii (aktualna liczba mieszkańców: 93 537). Tam się urodziłem. Po ukończeniu kursu językowego mój tata rozpoczął pracę. Wszystko wyglądało na to, że to będzie będzie nasze miejsce zamieszkania. Warunki ekonomiczne, możliwości jakie dawał ten kraj były znacznie atrakcyjniejsze niż to, co byłoby możliwe w Polsce. Moja mama jednak, mimo wielu starań nie była w stanie zadomowić się poza Polską. Nie potrafiła mówić w języku niemieckim, znaleźć sobie znajomych, tęskniła za rodziną. W 1991 moi rodzice postanowili kupić mieszkanie w Chorzowie, skąd pochodzą. Miało to być miejsce w którym moja mama miała przebywać, gdy jeździła do Polski, a wracała tu często, nawet będąc ze mną w zaawansowane ciąży. Po moim urodzeniu moja mama krążyła pomiędzy krajami, tak by finalnie w 1995 roku podjąć decyzję, że chce wrócić na stałe do Polski. Mój tata zdecydował się zostać i pracować w Niemczech i wracać do domu tak często jak było to możliwe. Dzięki jego zarobkom w Niemczech moja mama nie musiała pracować w Polsce, a mogła poświęcić się wychowywaniu mnie i mojego brata.

Gdy wyjechaliśmy z Polski miałem niecałe 3 latka. Byłem za mały by cokolwiek pamiętać z tego czasu i mieć jakiekolwiek wspomnienia z tego okresu.

W trakcie pracy nad realizacją stypendium odwiedziłem Iserlohn. Poczułem jak bardzo to miejsce jest mi obce. Oczywiście dużo o nim słyszałem, ale wszystkie moje wspomnienia z tego czasu nie są moimi własnymi, a albo tymi opowiedzianymi, albo takimi, które z czasem przywłaszczyłem sobie jako swoje. W Iserlohn odwiedziłem m.in. szpital, w którym się urodziłem, miejsca w których mieszkaliśmy, parki które moja mama lubiła i gdzie chodziła na spacery. Wszystko co wiem o tym czasie swojego życia pochodzi od moich rodziców. To im też bez cienia wątpliwości z automatu zaufałem, że ich decyzja o wychowywaniu mnie w polce była słuszna. 

Będąc w Iserlohn czułem ogromny niepokój robienia czemuś wbrew. Czułem, jakbym mówił moim rodzicom „sprawdzam”, podważał to co mi o mnie powiedzieli, nie ufał im. Początkowo realizując stypendium i badając hipotetyczne scenariusze mojego życia czułem ekscytacje i dziecięcą ciekawość. W Iserlohn czułem głownie niepokój, jakbym miał coś ukraść. Zobaczyłem dom w którym mieszkaliśmy, który mieścił się na pięknym szczycie góry, a w pobliżu była piękna stadnina. Był to piękny budynek ze sporym tarasem, znacznie ładniejszy niż mieszkanie na czwartym piętrze w Chorzowie. Przeraziło mnie to, że mógłbym w końcu dojść do wniosku, że moi rodzice popełnili błąd, że byłoby nam lepiej i łatwiej w Niemczech niż w Polsce. Czułem że podważyłem ich autorytet. 

W gimnazjum i liceum uczyłem się języka niemieckiego, jednak jak większość rówieśników opierałem się germanizacji, a język angielski wydawał się bardziej seksi. Podczas studiów wyjechałem na wymianę studencką do Folkwang Universität der Künste i przez pół roku mieszkałem w Essen. Spektakl Dominique, nagrodzony był na festiwalu w Stuttgarcie i Hanowerze, oraz występowałem w Brunszwiku. Współpracowałem już parokrotnie z niemiecką grupą Bodytalk pracując w Munster. Moi rodzice poznali się pod koniec lat 80tych. Wkrótce po poznaniu mój tata wyjechał, a kontakt miedzy moimi rodzicami był listowny. Po jakimś czasie korespondencji moja mam zdecydowała się pojechać go odwiedzić. Ta historia przypomina mi historię moją i mojego aktualnego partnera. Poznaliśmy się w Polsce, następnie pisaliśmy i dzwoniliśmy do sobie (taka współczesna forma listów, które kiedyś pisali do mnie rodzice). Po dwóch miesiącach rozmówi zdecydowaliśmy, że odwiedzę go w Hamburgu. Emocje, o których opowiedziała mi mama, a które towarzyszyły jej w trakcie pierwszej podróży do Niemiec były identyczne z tymi, które miałem ja, jadąc pierwszy raz odwiedzić mojego partnera. Do tej pory mój tata pracuje poza polską. Zarówno mój związek, jak i ich to związek na odległość.

To wszystko sprawa, że czuję pewną siłę przyciągania ze strony Niemieckiej. Mam poczcie pewnej paralelnosci losów moich i moich rodziców. Zastanawia mnie na ile moje decyzje, są w pełni moje, a na ile mierze się z pewnym przeznaczeniem.